Limbo
[ nieaktywne ]
Wysłano:
2006-06-13
10:30:26
|
Cześć Sabi ;> ... no i innym oczywiście też.
Zdałem sobie niedawno sprawę z tego, że polemikę na http://www.satan.pl/forum.php?act=7&idf=2&thread=121197&mesg=121197 podjąłem z Tobą nieprzypadkowo. Postawiony przez Ciebie analitycznie problem jawi mi się bowiem jako paralelny do tego, jaki postawiłem swego czasu na wątku http://www.satan.pl/forum.php?act=7&idf=2&thread=110752&mesg=110752. Zrobiłem to wtedy ciążąc w stronę tradycyjnej mi metafory i myślenia, które odważę się nazwać bardziej artystycznym, pozwalającym mi na uchwycenie więĸszej ilości związanych z problemem subtelności. Znacząca różnica między ujęciem Twoim a moim wyraża się zaś jeno w przyjęciu przez nas odmiennej perspektywy czasowej.
Ty - pajęczynę swych zapytań zastawiasz z myślą o przeszłości.
Ja - wybiegam swą myślą w przyszłość i nie po raz pierwszy wyprzedzam nią epokę w jakiej przyszło mi tu na tym skromnym sajcie żyć ;>>>
Jeśli całkowicie odmówiłem postawionej przez Ciebie kwestii racji bytu [ http://www.satan.pl/forum.php?act=7&idf=2&thread=121197&mesg=121382] , to zrobiłem to tylko dlatego, że problem należy mym zdaniem stawiać w sposób w jaki uczyniłem to Ja, za punkt wyjścia przyjmując punkt teraźniejszy, nie bacząc na to, co minione ... czy ze względów pragmatycznych i utylitarnych to nie wiem bo chyba mi to tak jakoś nieświadomie wyszło :)
Przyznaję od razu, że nie jestem w stanie strawić intelektualnie wszystkich prowadzonych tutaj przez Ciebie dyskusji i pokusić się tym samym o próbę syntezy Twych obecnych poglądów, która mogłaby zaspokoić mą ciekawość odnośnie Twych możliwych odpowiedzi na postawione przeze mnie na wątku "Autoagresja satanizmu" kwestii.
Niniejszym, powodowany stałą ciekawością i intelektualnym niedosytem, przez wzgląd przede wszystkim na Ciebie, ale też i innych przybyłych od listopada userów, podejmuję próbę reaktywacji tamtego wątku bez żadnej zmiany jego jesiennej treści:
""""""""""""""""""""""""""""""
Napisano chyba tylko po to żeby napisać jak mi się zdaje: "Niech będą błogosławieni prowokujący śmierć, albowiem długie będą ich dni na świecie"…
Ot satanista, zapamiętały, który w kulcie siebie samego o imieniu Szatana zapomniał. Czy prowokuje tym samym śmierć swą jako satanisty a jednocześnie spełnia i wpisuje się w jego powyższą zasadę? I wpisując się w zasadę jeszcze jedną, bo czyniąc to z wiarą, że On jest "swoim własnym zbawicielem" i wykorzystując tym samym "życie-TU I TERAZ".
Czyż nie jest tak, że uznawszy się za satanistę, choć raz w życiu, nie przestaje się nim być już nigdy? Ot satanista, który w kulcie swego ego, klęka przed konfesjonałem i wyznaje dla swej przyjemności i swego zbawienia chrześcijańskie grzechy i dla swej przyjemności wykonuje zadaną mu pokutę, rozkoszuje się nią, nią i odzyskaną jednością z Bogiem w trójcy jedynym prawdziwym i głaskaniem go po brodzie i powrotem na łono jednego, świętego, powszechnego i apostolskiego Kościoła; i rozkoszuje tym wszystkim się na sposób satanistyczny, na sposób, do którego przez satanizm właśnie został przyuczony. Jestże li on satanistą? Kiedy korzysta z religii zwierzęco by żyć swą pełnią życia w swym dobrowolnym ograniczeniu(?) się nią?
Generalnie zaś pytanie mam może i takie: w którym momencie satanizm przestaje być satanizmem; satanizm, jako (auto)agresywny więzień egoteizmu i "zasady przyjemności". Kiedy satanizm umiera i czy w ogóle umrzeć w człowieku może? Czyż nie jest tak, że raz duszy (czy umysłowi jak kto woli) zaszczepiony, żyje w niej (nim) wiecznie (bądź do śmierci jak kto woli), w nieskończonej ilości dynamicznie ewoluujących form? Form ewoluujących od tej pierwszej tj. zachwycenia się satanizmem? A może jest rzesz satanizm złem absolutnym, co samo siebie w człowieku niszczy? Prowokującym w nim swą śmierć błogosławionym, prowokującym ją jednak zbyt skutecznie by dni jego na świecie mogły być długie? Czy ma znaczenie, żem zapomniał żem satanista nie na dzień jeden, lecz na resztę życia, dając się ponieść jego rozkosznemu, upajającemu mnie zapomnieniem biegowi; niczym wrześniowy liść porwany z wiatrem pięknej, bezchmurnej, popełniowej nocy... w jej to srebrnym i chłodnym sercu, gdy przechodziłem obok leśnego stawu liść ten spadł...spadł bo nie prowokował?
|
