Jacek Kaczmarski

Jacek Kaczmarski urodził się 22 marca 1957 r. w Warszawie. W 1980 r. ukończył wydział polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Zadebiutował na Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie w 1977 r. Obławą opartą na motywach utworu Włodzimierza Wysockiego, zdobywając pierwszą nagrodę. Tworzył poezję śpiewaną o charakterze refleksyjnym i sarkastycznym, często z odniesieniami do dawnych i współczesnych losów narodu, nasyconą aluzjami literackimi i kulturowymi.

W marcu 2002 r. Jacek Kaczmarski dowiedział się, że cierpi na zaawansowane stadium raka przełyku. Walczył z chorobą dwa lata. Zmarł w Gdańsku 10 kwietnia 2004 r.

Najbardziej znany jest jako pieśniarz i poeta, ale pisał również powieści i felietony.

Jego utwory nie są rdzennie "satanistyczne" - są przełożonymi na słowa wątpliwościami, przemyśleniami, wiarą i zwątpieniem Kaczmarskiego. Dobrze obrazuje to jego wypowiedź w ramach wywiadu dla czasopisma "Kruk" (nr 3/4 z roku 1997):

"My tworzymy to piekło, to jest nasz wybór. Ono nie jest nam dane z zewnątrz. To jest podstawowa dyskusja: czy zło jest na zewnątrz człowieka, czy wewnątrz - w jego naturze. Czy diabeł kusi człowieka, czy diabeł siedzi w człowieku. I katolicy uważają, znaczy ludowy katolicyzm, taki w polskim wydaniu, że zło jest na zewnątrz człowieka, czai się na niego, żeby porwać jego duszyczkę. W podaniach czy baśniach polskich zawsze diabeł przychodzi do chłopa. Jestem przekonany, że zło jest jakby immanentną częścią natury ludzkiej - jest w człowieku. W związku z tym oczywiście można powiedzieć, że to nas usprawiedliwia, bo to jest jakby choroba, ale wiemy przecież z doświadczenia, z własnych uczynków, z historii, że można to zło, albo tworzenie, jak powiedziałeś przy okazji pojęcia rywalizacji, wykorzystać do dobrego celu. Zło może być ener­gią życiową. Wracając do mitów, ono się bierze z tego grzechu pierworodnego, który się wziął z kradzieży owoców z Drzewa Poznania, czyli z inicjatywy ludzkiej. Inicjatywa a nie bierność już ma w sobie ziarno zła."